گزیده ای از صفات پرهیزگاران دربیان نهج البلاغه
حرف صحیح می زنند، لباس آنان اقتصادی است ، از روی تواضع راه می روند ، چشمهای خودرا از محرمات می پوشند گوش آنان فقط متوجه علمی است که برای آنان نافع باشد وقتی در بلا افتند همانند کسی هستند که در نعمت باشد.
خدا در نظر آنان جلوه کرده ، غیر خدا در نظرشان ناچیزاست. قلب های آنان غمناک و مردم از شرشان در امانند.
خواسته هایشان کم و افراد عفیف و پاک هستند دنیا می خواهد آنان را اسیر کند ولی اینان خود را از اسارت دنیا نجات داده اند.
در دین نیرومند ودرفکرعمیق و معتدل وایمانش همراه با یقین است . به علم حریص است ، در عین
علم داشتن بردبار است . علم را با حلم مخلوط کرده و حرف را با عمل.
خیر از او می بارد ، شرش محفوظ است ، اگر در میان غافلان باشد در ردیف ذاکران ثبت می شود واگر در میان ذاکران باشد ، در ردیف فراموش کاران ثبت نمی گردد.
از ستمگر خود صرف نظر می کند ، به کسیکه به او بی اعتنایی کرده کمک می کند ازخویشاوندی که بااو قطع رابطه کرده دیدن می کند . با ناسزاگویی فاصله دارد خوش زبان است ، کار نا شایست انجام نمی دهد.
در لغزشها متانت را حفظ می کند ، در سختی ها صبر می کند ، به هنگام نعمت شگر گزار است .
کسی را که به او سختی داده تحت فشار قرار نمی دهد و آنگاه که به کسی علاقمند شد علاقه سبب نمی شود که در گناه بیافتد.
قبل از اینکه به ضررش گواهی دهند به حق اعتراف می کند ، امانت را حفظ می کند ، تذکرات را
بخاطر دارد ، مردم را مسخره نمی کند ، به همسایه ضرر نمی زند ، مصیبت دیدگان را سرزنش نمی کند ، نه درباطل وارد می شود و نه ازحق خارج می گردد.
اگر سکوت کرد سکوتش موجب اندوهش نمی گردد . اگر خندید صدا را بلند نمی کند.
خودش از دست خودش در زحمت است و مردم از دست او در آسایش .
فاصله گرفتن او از روی غرور و بزرگی طلبی نیست و نزدیک شدنش ازروی حیله و فریب نمی باشد.